O Πάχτας στο παρελθόν, οι Αγώνες το μέλλον μας. Ανταπόκριση από Ιερισσό

Αρχίζει να νυχτώνει και οι πόρτες στα εκλογικά τμήματα της Ιερισσού κλειδώνουν. Όλο το χωριό έχει μαζευτεί στο εκλογικό κέντρο της δημοτικής παράταξης «Κίνημα Ανάπτυξης»[1]. Η αγωνία είναι τεράστια, αλλά επικρατεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Οι πιο ανυπόμονοι έχουν στηθεί έξω από τις καταμετρήσεις για να μεταφέρουν τα αποτελέσματα άμεσα στους υπόλοιπους.

«Έχουμε κανένα νέο?». Αυτή η ερώτηση ακούγεται ξανά και ξανά από το συγκεντρωμένο πλήθος. Τα πρώτα αποτελέσματα που φτάνουν από τα μικρά χωριά του δήμου που τελειώνουν με τις καταμετρήσεις τους αφήνουν πίσω τον Πάχτα[2] με μικρή διαφορά. Το άγχος όμως για τα υπόλοιπα τμήματα, κυρίως τα μεγάλα που κέρδισε την προηγούμενη φορά ο Πάχτας, δεν επιτρέπει σε κανέναν να χαρεί.

Έχει πάει 1 τα μεσάνυχτα και στα 29 από τα 45 τμήματα ο Πάχτας είναι μπροστά αρκετές εκατοντάδες ψήφους. Το ηθικό έχει πέσει. Οι πρώτες δηλώσεις του Άδωνι[3] για νίκη στο «τοπικό δημοψήφισμα» της εξόρυξης προκαλούν θυμό στον κόσμο του κινήματος. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Μπες στην ρεσπέντζα[4]!»

«Τελείωσε! Ο Μίχος νίκησε!». Περνάει μισή ώρα αμηχανίας. Ο κόσμος έξω από το εκλογικό κέντρο δεν μπορεί να το πιστέψει. Το Υπουργείο Εσωτερικών έχει κολλήσει στο ποσοστό που διατυμπανίζει ο Άδωνις. Στο τοπικό κανάλι απομένουν 2 εκλογικά τμήματα. Ώσπου έρχεται και η δεύτερη ανακοίνωση.

Μουσική, χορός, βεγγαλικά γέλια, κλάματα, αγκαλιές, φωνάζει το χωριό τρελό από χαρά. Το κίνημα έχει κερδίσει τις εκλογές!

Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και δέκα λεπτά με το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, ξέρει πως η εκλογή Πάχτα την προηγούμενη τετραετία ήταν ένα μεγάλο αγκάθι στον αγώνα τον κατοίκων. Τότε ήταν η αρχή, ήταν η αφορμή ώστε το κίνημα να πάρει σάρκα και οστά. Ήταν τότε που οι κάτοικοι της Ιερισσού αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Από εκείνη την ημέρα το χωριό λειτουργεί χωρίς καμία υποστήριξη από το δήμο, χωρίς αστυνομία και με μπλόκα των κατοίκων στις εισόδους του. Ο Χρήστος Πάχτας πολέμησε με όλες τους τις δυνάμεις τα χωριά του αγώνα και δίχασε την τοπική κοινωνία. Μέσα από αυτό, όμως, οι κάτοικοι έμαθαν να παλεύουν και να μην περιμένουν από κανέναν μεσσία τη σωτηρία τους.

Η νίκη του Γιάννη Μίχου (βλ. νέος δήμαρχος Αριστοτέλη) δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Είναι η αρχή ενός αγώνα με καλύτερους συσχετισμούς. Η εκλογή του δεν συνεπάγεται το τέλος του κινήματος, αλλά είναι μια μικρή νίκη για τη συνέχεια του αγώνα. Από σήμερα (ή μάλλον μετά τη λήξη του τριήμερου εορτασμού που πραγματοποιείται στο κέντρο του χωριού) πρέπει να δουλέψουμε ακόμη πιο σκληρά, ώστε το πλεονέκτημα που αποκτήσαμε να μην πάει χαμένο.

Ο Δήμος Αριστοτέλη είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα στην Ελλάδα που οι κάτοικοι θα εμπλέκονται ουσιαστικά στην διοίκησή του. Αυτό είναι μια νίκη της Αριστεράς στην τοπική κοινωνία, δηλαδή ότι όλοι οι πολίτες έχουν ενεργοποιηθεί και κανείς δεν μπαίνει στη λογική να αναθέτει στον «πιο ικανό». Δεν είναι τυχαίο ότι στον συγκεκριμένο δήμο οι δυνάμεις της Αριστεράς για την περιφέρεια κατέλαβαν κοντά στο 50%(!). Αν, λοιπόν, βγάλουμε ένα πρώτο πολιτικό συμπέρασμα από τις εκλογές στην Βόρεια Χαλκιδική, αυτό μάλλον είναι ότι η Αριστερά κερδίζει στις περιοχές που ο κόσμος ενεργοποιείται, που χρειάζεται την αλλαγή και  που για ιδιαίτερους λόγους είναι πιο έντονα τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς πολιτικής της κυβέρνησης. Μένει να δούμε πως και κατά πόσο το παράδειγμά μας θα εμπνεύσει την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και την ίδια την Αριστερά.