30/Oct/2015

Γδύνοντας τα ψέματα από τις λέξεις για να ξορκίζουμε τον Όργουελ που μας αδράχνει.

Του barikat

 

                                                       Α: Ο φράχτης ως προϊόν εκβιασμού

  • « […] η χώρα μας θα ζητήσει στις αμέσως επόμενες συνόδους να καταδικαστεί, ρητώς και επισήμως, η επιλογή των τειχών, η επιλογή των φρακτών και των κλειστών συνόρων σε πρόσφυγες από χώρες-μέλη της ΕΕ. » 

                Αλέξης Τσίπρας, 30 / 10 / 2015, Βουλή.

  • « […] Ο φράχτης είναι ένα περιοριστικό μέτρο, το οποίο αν τον δει κάποιος από μόνο του, μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά σε συνδυασμό με το τεράστιο πρόβλημα και τα άλλα περιοριστικά μέτρα δεν παίζει κανένα ρόλο κατά αρχάς. Κι αυτό, γιατί η ροή των προσφύγων είναι από τα νησιά, πολύ μακριά από αυτό τον φράχτη. Και επομένως είναι ένα θέμα που δεν μας αγγίζει αυτή τη στιγμή, γιατί δεν παίζει κανένα ρόλο, δεν έχει νόημα. Όμως, δεν είμαστε υπέρ της κατεδάφισης του φράχτη, γιατί βάζει κάποιους κανόνες, αν θέλετε, στη ροή των προσφύγων που είναι από τα νησιά, αυτή τη στιγμή. »

               Νίκος Τοσκας, Αν Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, 29/10/2015

                                                                        Β: Κράτα το show

  • « […] Ξέρετε πόσο εύκολο είναι να υιοθετήσεις την αντίληψη, ότι αυτός που φταίει για την ανεργία, είναι ο ξένος που βρίσκεται στη χώρα μας; Και μάλιστα, ορισμένες φωνές τέτοιες, δεν έρχονται μονάχα από τα ακραία, πάνω-δεξιά έδρανα της βουλής, αλλά έρχονται δυστυχώς και από την παράταξή σας (σ.σ: ΝΔ), ίσως και από άλλες παρατάξεις. Ότι η χώρα λέει έχει, τόσους ανέργους όσοι και οι μετανάστες που βρίσκονται εδώ... Δεν ευθύνεται λοιπόν, η κοινωνική και οικονομική πολιτική, άλλα ευθύνονται οι άνθρωποι που έρχονται εδώ. [...] Έναν λαϊκισμό, ο οποίος αναδεικνύει μισαλλόδοξες και ρατσιστικές αντιλήψεις, και μετά, να μην αναρωτιόμαστε γιατί η Χρυσή Αυγή έχει φτάσει στο 7%. »

                  Αλέξης Τσίπρας, Βουλή, 30 / 10/ 2015

  • « Θα σας φέρω ένα τελευταίο παράδειγμα, για να καταλάβετε και την ελληνική κυβέρνηση. Οι τελευταίες συμφωνίες έχουν αφήσει ένα ζήτημα με τα κόκκινα δάνεια. Προσέξτε το παρακαλώ πάρα πολύ. Τι σημαίνουν τα κόκκινα δάνεια; Κάποιον που δεν μπορεί να πληρώσει - γιατί έχασε τη δουλειά του, το μισθό του - το δάνειό του για το σπίτι που μένει, να μην τον πετάξουμε έξω. Οι δανειστές μας ζητάνε σήμερα να τους πετάξουμε.

        Ωραία, θα μου πει κάποιος ότι αφού το συμφωνήσατε, θα πρέπει να τους πετάξετε. Ταυτόχρονα, φτιάχνουμε 50.000 σπίτια για να φέρουμε πρόσφυγες. Πείτε μου τι θα πω εγώ σε 50.000 Έλληνες που θα τους πετάω έξω ενώ φτιάχνω 50.000 σπίτια για πρόσφυγες. Συνδέονται αυτά τα πράγματα. Συνδέεται η κατάστασή μας με τη ροή των προσφύγων και με τις δυνατότητές μας. »

                Nίκος Kοτζιάς, Υπουργός Εξωτερικών, Αθήνα, 29/10/2015                                   

                                                   Γ: Το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης

  • « Πόσο αλήθεια εσείς, κοστολογείτε μια ανθρώπινη ζωή; Πόσο κοστολογείτε, ένα παιδί• ένα παιδάκι 5 χρονών που πνίγεται στις θάλασσες του Αιγαίου κι εμείς πρέπει να πάρουμε για να το σώσουμε. Πόσο κοστολογείτε ένα πιάτο φαί, μια αγκαλιά ανθρώπινη, μια κουβέρτα για να ζεστάνει αυτά τα παιδιά; […] Η Ελλάδα διδάσκει ανθρωπιά, η Ελλάδα τούτη την κρίσιμη ώρα διδάσκει στους ευρωπαίους εταίρους ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης! Αυτό που δείχνει η Μυτιλήνη. Και όχι το πρόσωπο εκείνο στα σύνορα της Ουγγαρίας […] »

                   Αλέξης Τσίπρας, 30 / 10 / 2015, Βουλή.

  • […] « Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά εδώ και τα πόδια τους, κυριολεκτικά σαπίζουν, δεν μπορούν να κρατηθούν στεγνά, έχουν υψηλούς πυρετούς και στέκονται μέσα στη βροχή για τις ημέρες. Έχετε ένα μήνα παιδιά, και στη συνέχεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι νεκροί  […] Μακάρι να μπορούσαν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να καλέσουν κάποιον … ποιον όμως; Κάποια φιλανθρωπική οργάνωση; Μια ομάδα έκτακτης ανάγκης; ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; Τον στρατό; Πώς μπορούμε να καθόμαστε και να παρακολουθούμε ενώ αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν, και οι χούφτες εθελοντές αγωνίζονται, προσπαθούν υποφέρουν πάρα πολύ. Αλλά ποιον να καλέσουν για βοήθεια;

   Δεν υπάρχουν καταφύγια για να καλυφθούν, δεν υπάρχει αρκετή τροφή για όλους, δεν υπάρχει καν πόσιμο νερό. Δεν υπάρχουν καθαρά ρούχα για τα μωρά. Δεν υπάρχουν γιατροί.

 Η βροχή, η βροχή, η βροχή…

Εμείς, οι εθελοντές στη Μόρια, είμαστε απελπισμένοι. Είμαι εντελώς απελπισμένη. Η κατάσταση είναι απάνθρωπη, δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει με τους ανθρώπους στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει, Θεέ μου, αυτό συμβαίνει και οι άνθρωποι πεθαίνουν εκεί έξω, οι άνθρωποι καταρρέουν στα χέρια μου και δεκάδες μωρά μου θα πεθάνουν από υποθερμία κατά τη διάρκεια των προσεχών ημερών.

[…] Στη συνέχεια, μια παράξενη μυρωδιά και μια ακαριαία αίσθηση: δακρυγόνα. Καίει τα μάτια μου, το λαιμό μου, το πρόσωπό μου, οι άνθρωποι ουρλιάζουν και προσπαθούν να τρέξουν μακριά από τα χημικά αέρια… »

Llian Bird, Huffington Post, 27/10/2015. (Μετάφραση: Νόστιμον ήμαρ)[1]