rss

Το σκηνικό για ακόμη ένα επεισόδιο άγριας καταστολής, που θα αφορά μόνο κατ΄ επίφαση τη μη διασπορά του covid-19, έχει ήδη φτιαχτεί

Η προαναφερθείσα κατάσταση αποδεικνύει κατά τη γνώμη μας το πολύ απλό: για άλλη μια φορά η καταστολή είναι αυτοσκοπός και ο covid-19 έτυχε αυτή τη στιγμή να αποτελεί μια πολύ καλή δικαιολογία για τη μέγιστη καταστολή.

Ελπίζουμε στους σεισμούς που μέλλονται για να ‘ρθουν!

Πήραν το κλειδιά του Μεγάρου Μαξίμου και αρχίσαν να στήνουν εχθρούς: τους πρόσφυγες στον Έβρο, τους νέους που ζητούν λίγο ελεύθερο χώρο, όσους αγωνίζονται για δικαιώματα και αναπνοές ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τη κρατική καταστολή. 

Όχι ακόμη μια ανάλυση της πανδημίας

Αυτό που ξεχνούν να μας πουν είναι το ποιος θα αναλάβει να «αλλάξει τα πάντα» και σε πόσο χρόνο θα συμβεί αυτή η αλλαγή. Ένας πολιτικός χρόνος υφαίνεται από τις κοινές πρακτικές, οι οποίες δημιουργούν χρονοδιαγράμματα και ημερήσιες διατάξεις. 

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η κρατική φαντασίωση μιας αδύνατης αποτροπής

Αυτή η εθνικιστική έξαρση που εξαπλώθηκε στη χώρα ήταν αναμενόμενη, ενώ αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται και σε άλλες χώρες. Ο εθνικισμός αναπτύσσεται πάνω στην αυθόρμητη συνείδηση που προκύπτει από εκείνη την ιδεολογικοπολιτική λειτουργία του κράτους, της οποίας θεμέλιο είναι η «ιδιότητα του πολίτη».

Το Μίσος για τη Δημοκρατία: 15 χρόνια μετά*

Ποιες είναι οι ρίζες της τρέχουσας δημοκρατικής κρίσης; Πως να κατανοήσουμε την ταυτόχρονία των σύγχρονων εξεγέρσεων; Δεκαπέντε χρόνια μετά τη δημοσίευση του έργου του, που ανέλυε τα περιγράμματα του «μίσους για τη δημοκρατία»

Κορωνοιός και βιοπολιτική

Και όπως για κάθε νέα λύση σε ένα πρόβλημα – ιδίως ιατρικής φύσεως- η οποιαδήποτε εξαίρεση είναι σημαντική, η λύση και για την αντιμετώπιση του κορωνοιού θα πρέπει να τους περιλαμβάνει όλους. Χωρίς διακρίσεις και χωρίς δύο ταχύτητες.

Είναι δυνατόν οι ψυχολόγοι να βασανίζουν;

Η κατάθεση, λοιπόν, ενός ψυχολόγου ο οποίος αποτέλεσε έναν από τους ενορχηστρωτές του ψυχολογικού βασανιστηρίου, συνιστά αφορμή για να σκεφτούμε κριτικά τον ρόλο των ψυχολόγων και την θέση της ψυχολογίας στην κοινωνία

Ο τοξικομανής ως παρίας και ο βιοπολιτικός έλεγχος του ΚΕΘΕΑ

Πότε γίνεται αντιληπτός ως μη χρήσιμος, πότε ως «βαποράκι» ή ληστής. Παραστρατεί ως σώμα ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, περιφερόμενο από εδώ και από εκεί, ψάχνοντας να φάει ή να πάρει ξανά την δόση του, ή έχοντας λιποθυμήσει στο πεζοδρόμιο. Ο τοξικομανής αποκλείεται από την κοινωνία και, ταυτόχρονα, πειθαρχείται εντός της. Αυτό είναι το παράδοξο της διακυβερνητικής μητρόπολης, το οποίο σημειώνει ο Αγκάμπεν, και το οποίο ενσαρκώνεται απόλυτα στον τοξικομανή ως παρία της μητρόπολης.

Άσυλο και Δημόσιος Χώρος

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όλα τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ που αναφέρονται στην «κατάσταση ανομίας στα ΑΕΙ» αναφέρουν μόνο πανεπιστημιακούς χώρους με αντίθετη χωροταξική δομή από την προαναφερθείσα: ΑΣΟΕΕ, Νομική, «κάτω» Πολυτεχνείο, ΑΠΘ. Και στις τέσσερεις περιπτώσεις, τα τμήματα βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, και κάθε τμήμα στεγάζεται συνήθως σε ένα κτίριο το οποίο έχει και προαύλιο χώρο.