Το επιχείρημα της «ανεξαρτησίας» ως δόλωμα εργασιακής εκμετάλλευσης · η περίπτωση του The Press Project

συντάκτης: Underdog

 Η εκμετάλλευση των εργαζομένων και η απόλυσή τους από ιδιοκτήτες επιχειρήσεων που με πρωτόγνωρο θράσος αυτοπροβάλλονται ως αριστεροί, αγωνιστές και τιμητές των εργασιακών δικαιωμάτων όλων, εκτός όμως από αυτούς που απασχολούν οι ίδιοι, δεν μπορεί να μην δέχεται την πλήρη αποδοκιμασία των αναγνωστών-πελατών που με τα κλικ τους εγκρίνουν και καθιερώνουν τέτοιες πρακτικές.

Εργασία χωρίς αφεντικά στην Ευρώπη

των Alioscia Castronovo και Elisa Gigliarelli (Μετάφραση Barikat)

Μασσαλία. Fralib: ένας ελέφαντας φέρνει τη νίκη.

Μία από τις μεγαλύτερες απεργίες των τελευταίων ετών στην Κίνα

China Labour Bulletin (μετάφραση: Μίνα Κωστοπούλου)

Τουλάχιστον 10 χιλιάδες εργαζόμενοι σε εργοστάσια παραγωγής παπουτσιών στη βιομηχανία Yu Yuan Industrial στο Dongguan της Κίνας βγήκαν στους δρόμους τη Δευτέρα 14 Απριλίου 2014. Διαμαρτύρονταν ενάντια στην μη απόδοση από την εταιρεία των εργοδοτικών εισφορών για την κοινωνική ασφάλιση και τη στέγαση στους 70 χιλιάδες εργαζομένους της.

Στο μνημόνιο ο πόλεμος, στην Αριστερά η ειρήνη

Ηλίας Σιούτας

Σε μια πραγματικά σπάνια σκηνή του αριστουργήματος του Σάκη Τσιώλη «Ας περιμένουν οι γυναίκες», ο Αντώνης (σ.σ: Σάκης Μπουλάς) αναρρώνει στην παραλία, μετά την φρικιαστική αποκάλυψη του μπατζανάκη του Πάνου, (σ.σ: Γιάννης Ζουγανέλης) ότι η μάνα του ψήφισε Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές. Στο φορτηγάκι πιο δίπλα, ο έτερος μπατζανάκης Μιχάλης (Αργύρης Μπακιρτζής) κάνει «δουλειές».

Η «ανάπτυξη» των… voucher

V for Voucher-ades

Πριν μερικές μέρες ο Α. Σαμαράς φάνηκε ευχαριστημένος από τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα. Δήλωσε ότι, παρόλο που τα ποσοστά ανεργίας αυξήθηκαν, δεν ξεπέρασαν το 28%.

Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πέλλα και όπου αλλού

Αναδημοσίευση από "A ruthless critique against everything existing"

Οι νέες και παλιές Μανωλάδες συνεχίζονται. Τα αφεντικά μας δείχνουν τα δόντια τους και εμείς χασκογελάμε. 

Πέρα από τις απεργίες στα φαστφουντάδικα

της Trish Kahle (Μετάφραση Barikat)

Πασχίζοντας, μια κρύα και βροχερή μέρα του Μαρτίου, να μαζέψω τα καρότσια από το παρκινγκ του καταστήματος Whole Foods στο Σικάγο όπου δουλεύω ένα από τα αφεντικά μου στεκόταν στην πόρτα.

"Ο καιρός είναι πραγματικά χάλια" είπε και εγώ έγνεψα καταφατικά. "Αλλά," συνέχισε καγχάζοντας, "Τι να κάνεις; Να απεργήσεις;"

Μία εργατική δομή, η απεργία της ACS και το σπάσιμο της τρομοκρατίας

των Έλενας Καλημέρη, Κυριάκου Δημάγγελου

Μέσα στην κυριαρχία της τηλεοπτικής εικόνας, ολόκληρα κομμάτια της πραγματικότητας χάνονται. Η σημασία τους αλλοιώνεται. Αν δεν σε παίξει η tv είναι σαν να μην υπάρχεις. Ξεκινάς τη μέρα σου και μαθαίνεις ότι συνδικαλιστής ζήτησε 50 χιλιάρικα για να μην κάνει απεργία. «Όλοι ίδιοι δεν είναι»; «Αυτοί δεν μας καταστρέψανε»; Η εικόνα είναι ασφυκτική. Δεν περισσεύει οξυγόνο για την πραγματικότητα. Για να περάσει λίγος αέρας χρειάζεται μια ρωγμή.

Η μάχη του Burger

του Barikat

Για την απεργία των εργαζομένων σε fast-food στις ΗΠΑ έχουμε ήδη αναφερθει, η  απεργία αποτέλεσε ένα σταθμό σε ένα κίνημα που έχει ξεκινήσει τον τελευταίο χρόνο. Με αφορμή όμως την συγκεκριμένη απεργία άνοιξε και στα μέρη μας μια πολύ παλιά συζήτηση: «Γίνεται να αυξηθούν οι μισθοί χωρίς να αυξηθούν οι τιμές;»

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν το επιχείρημα της καθεστωτικής Καθημερινής (18/08/2013) και επανερχόμαστε…