Παραγωγική ανασυγκρότηση ή οικονομία των αναγκών;

του Βασίλη Χαρισίου-Καλλιαντόπουλου

Το άρθρο αυτό δεν επιδιώκει να βρει την απάντηση στο ερώτημα τι παράγει η Ελλάδα, το οποίο πολύ συχνά τίθεται στο δημόσιο πολιτικό διάλογο σχεδόν από την αρχή της κρίσης. Το ερώτημα τι παράγει η Ελλάδα είναι μάλλον εξαρχής ένα λάθος ερώτημα που τίθεται από τους κυρίαρχους ώστε να ιχνηλατήσει λάθος απαντήσεις ή καλύτερα να «κατασκευάσει» απαντήσεις που σε πρώτη φάση είναι αχρείαστες.

Γαλλικές δημοτικές εκλογές, η επόμενη μέρα για τον Ολάντ, η φούσκα της Λεπέν και το Μέτωπο της Αριστεράς

Βαγγέλης Γούλας

Μετά τον πρώτο γύρο των γαλλικών δημοτικών εκλογών παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά και τα ραδιοφωνικά πάνελ αποκόμιζε κανείς την εντύπωση ότι βρισκόμασταν ενώπιον μιας αντιφασιστικής εκστρατείας σε όλη την επικράτεια με σύνθημα «όλοι μαζί στο δημοκρατικό τόξο, κανένας δήμος στα χέρια της Λεπέν».

Στο μνημόνιο ο πόλεμος, στην Αριστερά η ειρήνη

Ηλίας Σιούτας

Σε μια πραγματικά σπάνια σκηνή του αριστουργήματος του Σάκη Τσιώλη «Ας περιμένουν οι γυναίκες», ο Αντώνης (σ.σ: Σάκης Μπουλάς) αναρρώνει στην παραλία, μετά την φρικιαστική αποκάλυψη του μπατζανάκη του Πάνου, (σ.σ: Γιάννης Ζουγανέλης) ότι η μάνα του ψήφισε Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές. Στο φορτηγάκι πιο δίπλα, ο έτερος μπατζανάκης Μιχάλης (Αργύρης Μπακιρτζής) κάνει «δουλειές».

«Η στρατηγική της έντασης»: τρομοκρατικά χτυπήματα και ενοχοποίηση της Aριστεράς στην Ιταλία του 1970

της Κατερίνας Σκαργιώτη (Εισαγωγή Barikat)

Αφιέρωμα στη Φράνκα Ράμε

Τον περασμένο Μάιο πέθανε η Ιταλίδα Φράνκα Ράμε, ηθοποιός με ενεργό ρόλο στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Μαζί με τον σύντροφό της, Ιταλό κωμικό ηθοποιό και συγγραφέα Ντάριο Φο, ίδρυσαν από το 1958 τον κοινό τους θίασο στο Μιλάνο, αναδεικνύοντας μέσω της τέχνης τα πολιτικά επίδικα της εκάστοτε περιόδου αλλά και συμμετέχοντας στους πολιτικούς αγώνες.

Μια μαρτυρία της Φράνκα Ράμε

Ποιός ξέρει γιατί (ίσως γιατί είναι πιο εντυπωσιακό και φαίνεται ευκολότερο) πολλοί νομίζουν ότι το άλμα μας - του Ντάριο Φό και το δικό μου - από το παραδοσιακό θέατρο σ' αυτό πού σήμερα κάνουμε, ήρθε έτσι ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη˙ότι παρασυρμένοι από τον άνεμο της φοιτητικής εξέγερσης, των φοιτητικών διαμαρτυριών και των εργατικών αγώνων του 68 ξυπνή­σαμε ένα ωραίο πρωινό λέγοντας: «φτάνει πια, ας τυλι­χτούμε την κόκκινη σημαία κι