ιστορία

«Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον εγκέφαλο να δουλεύει για 20 χρόνια»

για τον Αντόνιο Γκράμσι 125 χρόνια από τη γέννησή του.

 Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι πολύ συναισθηματικός και δε με βασανίζουν τα συναισθηματικά ζητήματα. Όχι πως είμαι αναίσθητος (δε θέλω να παραστήσω τον κυνικό ή τον μπλαζέ) άλλα μάλλον και τα συναισθηματικά ζητήματα μου παρουσιάζονται, τα ζω συνδυασμένα με άλλα στοιχεία (ιδεολογικά, φιλοσοφικά, πολιτικά κλπ.), έτσι πού δε θα μπορούσα να πω ως που φτάνει το συναίσθημα και που αρχίζει ένα από τα άλλα στοιχεία, δε θα μπορούσα καν να πω για ποιο ακριβώς απ’ όλα αυτά τα στοιχεία πρόκειται, είναι τόσο ενωμένα σ’ ένα αδιάσπαστο σύνολο κι έχουν μια μοναδική ζωή. Ίσως αυτό να αποτελεί δύναμη, ίσως να είναι και αδυναμία, γιατί σε κάνει να αναλύεις τους άλλους με τον ίδιο τρόπο και συνεπώς να βγά­ζεις ίσως, λαθεμένα συμπεράσματα.

Στη μνήμη της μεγάλης Ρόζα Λούξεμπουργκ

του John Merrick (Μετάφραση: Barikat)

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ [1871-1919], η πολωνικής καταγωγής επαναστάτρια και συγγραφέας, ήταν ένα από τα πιο πρωτότυπα θεωρητικά μυαλά στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η δουλειά της στέκεται ως μια απόδειξη για τις  μεγάλες κοινωνικές  ανακατατάξεις της εποχής και μιας ζωής στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Υπέφερε για τα πιστεύω της, ξοδεύοντας χρόνια στη φυλακή από το 1904 έως και το 1906 και πάλι για τρία έτη και έξι μήνες για την παρεμπόδιση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πριν από το βάναυσο και τον πρόωρο θάνατό της το 1919 στα χέρια της φασιστικής Freikorp. Σήμερα έχουμε ένα απόσπασμα από τις Επιστολές της Ρόζας Λούξεμπουργκ που δείχνει το χαρακτηριστικό  μίγμα μιας έξυπνης πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης με μια απίστευτη συμπόνια για τα αγαπημένα πλάσματά της. Η επιστολή, γραμμένη γύρω στα Χριστούγεννα του 1917 από το κελί της στο Breslau, προς τη συντρόφισσα μέλος του SPD- Sophie Liebknecht, αναφέρεται σε ένα περιστατικό στο προαύλιο των φυλακών ανάμεσα σε ένα φύλακα και ένα βουβάλι που μεταφέρουν σωρούς από σκισμένα και ματωμένα ρούχα που  αποστέλλονται από τα μέτωπα.