Το εγχείρημα του «ειρηνικού δρόμου». Όψεις του αριστερού κυβερνητισμού στον 20ό αιώνα

του Δημήτρη Μπελαντή

Εδώ ξεκινά μια ριζική τροποποίηση της ταξικής σύγκρουσης και της ηγεμονικής διάρθρωσης. Ενώ στον 20ό αιώνα και για πολλές δεκαετίες η μέριμνα για τις εργαζόμενες τάξεις λογίζονταν ως καθήκον του αστικού κράτους, αλλά επίσης υπήρχε και μια ενεργητική ιδεολογία συμμετοχής και διεκδίκησης αυτών των δικαιωμάτων από την ίδια την εργατική τάξη (ως δικαίωμα πολιτικής συμμετοχής αλλά και ως δικαίωμα επιβολής της συμμετοχής στις κοινωνικές διαδικασίες, αξίωσης λήψης θετικών μέτρων κλπ.) τώρα αυτό το «πλαίσιο ενεργητικής αξίωσης» εγκαταλείπεται και το ενδιαφέρον για τον «περιφερειακό εργάτη» (με τη μορφή του μετανάστη, του νέου εργαζόμενου) αποκτά τον ρόλο της παραδοσιακής κοινωνικής φιλανθρωπίας.

«Είστε όλοι Ρεφορμιστές»

της Βαρβάρας Κυριλλίδου

«Κομμουνισμοί. Πληθυντικός. Θα σας το πω ευθύς εξαρχής, καθαρά και ξάστερα, εγώ αυτού του είδους τους πληθυντικούς δεν τους αγαπώ, με ενοχλούν. Έννοιες σαν κι αυτή έχουν δυναμική από μόνες τους, για αυτό και χρησιμοποιούνται πάντα στο ενικό. Συνηθίζω να δίνω το παράδειγμα της εργασίας. Σήμερα μιλάνε κάποιοι για εργασίες, σε πληθυντικό: εξαρτημένη και αυτόνομη εργασία, υλική και άυλη εργασία, επισφαλής εργασία ή και μη-εργασία και τα λοιπά. Μα αυτή δεν είναι παρά μια κοινωνιολογική προσέγγιση, μια εμπειρική πρόσληψη της πραγματικότητας. Η εργασία όμως είναι έννοια πολιτική. Και ως τέτοια πρέπει να την μεταχειριζόμαστε. Ο πληθυντικός της στερεί την πολιτική της έννοια. Για εμένα όμως αυτό είναι το σημαντικότερο, η διατήρηση της πολιτικότητας». 

«Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον εγκέφαλο να δουλεύει για 20 χρόνια»

για τον Αντόνιο Γκράμσι 125 χρόνια από τη γέννησή του.

 Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι πολύ συναισθηματικός και δε με βασανίζουν τα συναισθηματικά ζητήματα. Όχι πως είμαι αναίσθητος (δε θέλω να παραστήσω τον κυνικό ή τον μπλαζέ) άλλα μάλλον και τα συναισθηματικά ζητήματα μου παρουσιάζονται, τα ζω συνδυασμένα με άλλα στοιχεία (ιδεολογικά, φιλοσοφικά, πολιτικά κλπ.), έτσι πού δε θα μπορούσα να πω ως που φτάνει το συναίσθημα και που αρχίζει ένα από τα άλλα στοιχεία, δε θα μπορούσα καν να πω για ποιο ακριβώς απ’ όλα αυτά τα στοιχεία πρόκειται, είναι τόσο ενωμένα σ’ ένα αδιάσπαστο σύνολο κι έχουν μια μοναδική ζωή. Ίσως αυτό να αποτελεί δύναμη, ίσως να είναι και αδυναμία, γιατί σε κάνει να αναλύεις τους άλλους με τον ίδιο τρόπο και συνεπώς να βγά­ζεις ίσως, λαθεμένα συμπεράσματα.

Μέρος 3ο: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και τα ζητήματα επαναστατικής στρατηγικής την περίοδο 1927-1949. Μια απόπειρα συγκριτικής παράθεσης με την περίπτωση της Ελλάδας.

Του Μιχάλη Λυμπεράτου

Το Barikat δημοσιεύει το τρίτο μέρος της μελέτης του ιστορικού Μιχάλη Λυμπεράτου σχετικά με τη στρατηγική της  Κινεζικής Επανάστασης και τη συγκριτική παράθεση της με την περίπτωση της Ελλάδας και τη στρατηγική του ελληνικού επαναστατικού κινήματος της ίδιας περιόδου.

Μέρος 2o:Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και τα ζητήματα επαναστατικής στρατηγικής την περίοδο 1927-1949. Μια απόπειρα συγκριτικής παράθεσης με την περίπτωση της Ελλάδας.

Του Μιχάλη Λυμπεράτου

Το Barikat δημοσιεύει το δεύτερο μέρος της μελέτης του ιστορικού Μιχάλη Λυμπεράτου σχετικά με τη στρατηγική της  Κινεζικής Επανάστασης και τη συγκριτική παράθεση της με την περίπτωση της Ελλάδας και τη στρατηγική του ελληνικού επαναστατικού κινήματος της ίδιας περιόδου.

Μέρος 1ο: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και τα ζητήματα επαναστατικής στρατηγικής την περίοδο 1927-1949. Μια απόπειρα συγκριτικής παράθεσης με την περίπτωση της Ελλάδας.

του Μιχάλη Λυμπεράτου

Μικρή σπουδή στο Μανιφέστο (Μέρος 2o)

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Γυρνώντας στο χώρο των ιδεών, στο Μανιφέστο υπάρχουν πολλές φράσεις που μαρτυρούν έναν θαυμασμό του Μαρξ για τα επιτεύγματα της αστικής τάξης, για το συντριπτικό σάρωμα που επέφερε στις παραδοσιακές ιδέες και σχέσεις των ανθρώπων. Εκεί, ο Μαρξ μας προσφέρει μια από τις πιο σημαντικές του συλλήψεις, πως η αστική τάξη εδραιώνει την κυριαρχία της επειδή καταφέρνει να παρουσιάσει το δικό της ταξικό συμφέρον ως συμφέρον όλης της κοινωνίας, κάνοντας έτσι την δική της ιδεολογία, κυρίαρχη κοινωνική ιδεολογία. Σε αυτές τις θέσεις θα βασιστεί εκατό χρόνια μετά ο Αντόνιο Γκράμσι για να μιλήσει για την έννοια της Ηγεμονίας.

Μικρή σπουδή στο Μανιφέστο (Μέρος 1o)

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

Κάθε συζήτηση για το Κομμουνιστικό Μανιφεστο ξεκινάει, αναγκαστικά, έχοντας να ορίσει το τι είναι αυτό το κείμενο, ως τι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Είναι μια πολιτική μπροσούρα; Μια θεωρητική ανάλυση; Ένα ιστορικό ντοκουμέντο; Ένα Ευαγγέλιο των απανταχού αριστερών; Είναι ένα κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες ή αν το επιχειρήσουμε θα χαλάσουμε και το κλειδί και τις κλειδαριές;

To Game of Thrones και το τέλος της μαρξιστικής θεωρίας

του Sam Criss (μετάφραση: Barikat)

Η μαρξιστική θεωρία, όπως θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, δεν είναι ένα αστείο, μια διασκεδαστική τεχνική που μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε καθημερινό φαινόμενο, αποκύημα της φαντασίας του οποιουδήποτε.