νεοφιλελευθερισμός

Ο Παναγόπουλος ως εγγυητής της υποτίμησης της εργασίας

των Νάσου Ηλιόπουλου, Νεφέλης Σαμιακού

Ένα φροντιστήριο στο κέντρο της Αθήνας

Ανεργία, μια δουλειά με μέλλον

του Βασίλη Χαρισίου-Καλλιαντόπουλου

Στην Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής ύφεσης το ζήτημα της ανεργίας αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο πρόβλημα για τις εργαζόμενες τάξεις αλλά και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές. Το υψηλό ποσοστό ανεργίας συμβάλει στην ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας τόσο σε σχέση με τις οικονομικές απολαβές που η εργαζόμενη τάξη λαμβάνει όσο και με τις συνθήκες εργασίας κάτω από τις οποίες εργάζεται.

Ακούτε αυτόν τον θόρυβο; Οι ηττημένοι γύρισαν

Barikat

Η κρίση ωρίμασε. Σε διεθνές επίπεδο, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, ακόμα δεν έχει μετασχηματιστεί επαρκώς. Δεν καθοδηγείται από ένα ηγεμονικό σχέδιο «εξόδου» και προοπτικής προς όφελος των κυριαρχούμενων, ένα σχέδιο που να αποσπά συναίνεση στις κυρίαρχες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ώστε αυτές να αναπαράγονται διευρυμένα, όπως πριν. Οι υποσχέσεις περί ευημερίας κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Σήμερα, αυτές τις μέρες, σε Ελλάδα και Ευρώπη συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Κάτι «εκτός σχεδίου».

Νέο Λύκειο, τράπεζα θεμάτων και οι ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ

του Παύλου Χαραμή*

Ήδη από τη δεκαετία του ’60 είχε αρχίσει να προβάλλεται η άποψη από συντηρητικούς κύκλους της παιδαγωγικής ότι σε μια σύγχρονη κοινωνία η εκπαίδευση μπορεί να «ευημερεί» μόνο σε ένα περιβάλλον εξετάσεων.1 Έτσι οι γραπτές, μαζικές και ‘τυφλές’ εξετάσεις (δηλαδή, με καλυμμένο το όνομα των εξεταζομένων, ώστε να εξασφαλίζεται το αδιά

«Ένας θαυμάσιος κόσμος να ζει κανείς»

Του Βαγγέλη Γούλα

«Ποτέ άλλοτε στον κόσμο, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου, δεν υπήρξαν τόσοι πρόσφυγες, τόσοι εκτοπισμένοι που ζητούν άσυλο και ανθρωπιστική βοήθεια».[1]

Με την φράση αυτή ο Γ.Γ του ΟΗΕ, κ.Μπάν Κι Μουν, άνοιξε τις εργασίες τις 69ης Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων εθνών .

Η εθνική ενότητα ως «φερετζές»

του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου

Φτάνοντας στο τέλος τους 2014 παρατηρούμε ότι έπειτα από την καπιταλιστική κρίση του 2008, τα χρόνια της ύφεσης που ακολούθησαν συνδυάστηκαν στο έπακρο με νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και με την στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλαν τα μνημόνια.

Από ένα κατειλημμένο πανεπιστήμιο κάπου στο Νότο

των Μυρσίνης Κουφίδη και Κατερίνας Σαρρή

Εδώ στο Ρέθυμνο λοιπόν, σε ένα πανεπιστήμιο που έχει τη τύχη σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Φορτσάκη να κινείται σε ομαλό δρόμο.

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη στο Ποτάμι και το φιλελεύθερο ξέπλυμα των ελίτ

του Κωνσταντίνου Μυλωνά

Με το ξέσπασμα της κρίσης έκανε και το ντεμπούτο της στα media η πανεπιστημιακός οικονομολόγος Αντιγόνη Λυμπεράκη, με το πάντα συγκρατημένο και μειλίχιο ύφος της, κυρίως μέσω  τηλεοπτικών  εκπομπών. Πίσω όμως απο αυτό το ύφος πάντα κάτι δεν πήγαινε καλά, είτε επρόκειτο για τον προφορικό της λόγο είτε για τον γραπτό, ανεξάρτητα απο το κόμμα που εκπροσωπούσε κάθε φορά (διότι έχει αλλάξει 3-4 απο τότε).

Ο Κυβερνητικός Εθνικισμός στην Ινδία

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε επ αφορμή των βουλευτικών εκλογών στην Ινδία στο περιοδικό JACOBIN[1]. Δεδομένου του εκλογικού αποτελέσματος ο Naredra Modi, o Χασάπης του Gujarat, που έγινε «Άνθρωπος της Ανάπτυξης», είναι πλέον Πρωθυπουργός της Ινδίας.

Νερό, εκμετάλλευση, οικολογική καταστροφή και Εργίνης

του Kamil Yildiz

Σκέψου ένα ποτάμι, πριν 25 χρόνια, να ρέει καθαρό σαν κρύσταλλο και κάθε Κυριακή στις όχθες του κόσμο να κάνει πικ-νικ και να διασκεδάζει. Να παίζει μουσική, να χορεύει και τα παιδιά να παίζουν και να κολυμπούν. Τα χέρια και τα πόδια των χωρικών ήταν μες τη λάσπη, αλλά τα μάτια τους έλαμπαν, η καρδιά τους ήταν ανοιχτή και σέβονταν τη γη και το νερό που τους έδινε ζωή στον τόπο για 8.000 χρόνια.