Ο Edouard Louis* για το κίνημα των κίτρινων γιλεκων

Του Edouard Louis (μετάφραση: Λήδα Βογιατζόγλου)

Αμέσως, από τη στιγμή που γεννήθηκε αυτό το κίνημα, είδαμε στα ΜΜΕ «ειδικούς» και «πολιτικούς» να μειώνουν, να καταδικάζουν, να κοροϊδεύουν τα κίτρινα γιλέκα και την εξέγερση που ενσαρκώνουν.

Η παρακμή των τεχνοκρατών;

Του Luke Savage (μετάφραση: Barikat)

H κατανόηση της ταξικής προέλευσης του φιλελεύθερου τεχνοκρατισμού δεν φτάνει από μόνη της να εξηγήσει τις αδυναμίες του. Τι ,κατά βάση, είναι λάθος στο να σε ελκύει η τεχνογνωσία και τα δεδομένα της πραγματικότητας έναντι της “στενομυαλιάς των μαζών”; Δεν είναι ο “συμβιβασμός και η συναίνεση” αναπόσπαστα στοιχεία της συλλογικής λήψης αποφάσεων ; H ανθρώπινη πρόοδος δεν απαιτεί “ρεαλισμό” ; Kαι δεν είναι καλή στάση μια μετριοπάθεια που χωράει πολλούς έναντι του ανερχόμενου δεξιού λαϊκισμού ;

«Είστε όλοι Ρεφορμιστές»

της Βαρβάρας Κυριλλίδου

«Κομμουνισμοί. Πληθυντικός. Θα σας το πω ευθύς εξαρχής, καθαρά και ξάστερα, εγώ αυτού του είδους τους πληθυντικούς δεν τους αγαπώ, με ενοχλούν. Έννοιες σαν κι αυτή έχουν δυναμική από μόνες τους, για αυτό και χρησιμοποιούνται πάντα στο ενικό. Συνηθίζω να δίνω το παράδειγμα της εργασίας. Σήμερα μιλάνε κάποιοι για εργασίες, σε πληθυντικό: εξαρτημένη και αυτόνομη εργασία, υλική και άυλη εργασία, επισφαλής εργασία ή και μη-εργασία και τα λοιπά. Μα αυτή δεν είναι παρά μια κοινωνιολογική προσέγγιση, μια εμπειρική πρόσληψη της πραγματικότητας. Η εργασία όμως είναι έννοια πολιτική. Και ως τέτοια πρέπει να την μεταχειριζόμαστε. Ο πληθυντικός της στερεί την πολιτική της έννοια. Για εμένα όμως αυτό είναι το σημαντικότερο, η διατήρηση της πολιτικότητας». 

Αποχαιρετώντας τον Jon Stewart

του Barikat

Την περασμένη Πέμπτη, μία από τις σημαντικότερες μορφές της πολιτικής σάτιρας στις ΗΠΑ, o Jon Stewart, παρουσίασε για τελευταία φορά στο Comedy Central, την εκπομπή του The Daily Show. Ο Stewart ανήκει σε μια ξεχωριστή κατηγορία κωμικών που συνέδεσαν το γέλιο με την πολιτική στάση. Αυτή η κουλτούρα της πολιτικής σάτιρας που γεννήθηκε και εξαπλώνεται στις ΗΠΑ, έχει πολλούς πατέρες. Ο Jon Stewart είναι αναμφισβήτητα ένας από αυτούς.

Το διακύβευμα είναι η λιτότητα

του Γιάννη Μηλιού

Η υιοθέτηση ενός νέου αποκλειστικού εθνικού νομίσματος από μια μικρή ανεπτυγμένη χώρα με ανοικτή οικονομία όπως η Ελλάδα θα σημάνει κατ' αρχάς υποτίμηση του «νέου νομίσματος» ως προς το ευρώ καθώς οι χρηματαγορές θα αποτιμήσουν τη συναλλαγματική ισχύ αυτού του «νέου νομίσματος» σε χαμηλότερο επίπεδο.

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι σημαίνει η υποτίμηση του «νέου νομίσματος» για τη χώρα μας.

Η Αριστερά μπορεί να νικήσει

του Πάμπλο Ιγκλέσιας (μετάφραση Barikat)

Η εθνική ενότητα ως «φερετζές»

του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου

Φτάνοντας στο τέλος τους 2014 παρατηρούμε ότι έπειτα από την καπιταλιστική κρίση του 2008, τα χρόνια της ύφεσης που ακολούθησαν συνδυάστηκαν στο έπακρο με νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και με την στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλαν τα μνημόνια.

Εβδομήντα χρόνια μετά τη Βάρκιζα: καμία ήττα δεν είναι για πάντα

του Σταύρου Παναγιωτίδη

Στις 12 του φετινού Φλεβάρη μαζεύονται πάνω μας εβδομήντα χρόνια από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Από την ημέρα που έληξε ο πρώτος κύκλος της επίθεσης στην Αριστερά, για να μην μπορέσει να κυβερνήσει.

Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965

Μιχάλης Λυμπεράτος

Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965 ήταν κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Κορυφαίες τόσο ως προς την ένταση που απέκτησε ο κοινωνικός αγώνας, όσο και ως προς τις ιστορικές δυνατότητες που διάνοιξε, τέτοιες που επέβαλαν στο αστικό καθεστώς να τις ακυρώσει μέσω της επιβολής μιας ειδεχθούς δικτατορίας.